A utilización de elementos para fins distintos para os que foron concibidos é algo bastante habitual no mundo en constantes cambios en que vivimos; e se a isto lle engadimos a natureza precaria das sociedades, sobre todo rurais, como o caso de Bueu, que potencian á reutilización.
Mais o que pode chamar a atención é mesturar o ‘sagrado’ co ‘profano’, o ‘repouso eterno’ co ‘sosego reparador’, o ‘transcendente’ co ‘banal’ etc.
Se nos remontamos á vella igrexa románica de San Martiño de Bueu atopariámonos coa orientación cambiada, con capelas e advocacións distintas a que agora hai, con tumbas dentro da igrexa e arredor do adro, ... pero cunha paisaxe da contorna cun esbozo bastante parecido ao actual.
Unha desas pezas na zona sería a fonte que de manancial saía do leste da casa reitoral. Pero grazas á documentación parroquial podemos coñecer un ‘adorno’ que alá polo 1651 había á beira da fonte e do camiño, hoxe estrada, que permitía o acceso á igrexa e a O Valado. Era unha grande pía ou cunca, para bebedoiro dos cabalos e bestas que pasaran polo lugar. Pero se nos fixaramos ben era un sartego onde antigamente xacera un crego ou unha persoa fidalga da zona. Visión esta que non escapou ao Visitador do bispado que ordenou se trouxera de novo para a súa localización inicial no adro:
“Item, hallo sum(risimamente) que una piedra de un sepulcro está
anexa en el camino junto a la fuente que sale de la cassa rrectoral que fue
informado que algunas perssonas leavian sacado para pessebre de Cavallos.=
Portanto mando sum(risimamente) que el cura haga quesetrayga y
restituya a dcho sepulcro al atrio”.
 |
| Recreación fonte e bebedoiro |
