-
Estaba no
mapa dos pobos “preciosos”
de España. So facía falta que no seu momento
se houbera posto en valor o que ía aparecendo ou se coñecía.
- Que as estradas que sacaron do illamento ao Morrazo foran ríos apousados de persoas ávidas da beleza e
da cultura.
Todo quédase escuro … comezaron a camiñar e… nada máis baixar
por Xoalde sorprendeulles as vistas dos areais dunares de Portomaior e Agrelo
cun pano de fondo das illas de Tambo, Ons e Sálvora. Tentados pola natureza
virxe fixeron a súa primeira parada para sentir nas propias carnes o masaxeante
pracer da area ou simplemente para contemplar a escasos metros os areais
sucados por pequenos ríos que dende os montes de Cela se achegan a “morrer no
mar”. Pero seguen o camiño cara Bueu e sen perder de vista o mar, pois non hai
nada que llo impida, ven a estrutura, agora reformada en Casa Rural, da
salgadeira de Fazzina. Tras un pequeno paseo polo cantil en volta aparece unha enseada que
amosa a terra con máis dun quilómetro de praia bicada polo mar e bordeada por
arranxadas casas mariñeiras.
Na baixada a Pescadoira comeza a entrada nun mundo de soño
de mar e praia. Segundo o “libro guía” que todos levan: á dereita está a
salgadeira de Francisco Rúa hoxe convertida nunha pequena e coqueta casa-museo
cunha ampla sala que serve de entrada e de exposición con paneis explicativos
de todo o proceso da salga comezando polo método tradicional galego de
"moura" ou “escochado”. No primeiro andar a recreación da casa-fábrica coa lareira e todos
os útiles da vivenda. Na parte de atrás, no patio da casa a salga de fusos colgantes tal e como foi
construida no seu momento. Dende aquí podería accederse á primeira salgadeira
dun “patriano”: A salgadeira de Vicente Freire (1806) situada na coñecida Casa
de Pin Cabanillas. Salga de fusos ancorados no chan. A casa convertida en casa
rural para unha familia con estancias museables como casa nobre.
Dende unha das ventás, nun abrir e pechar de ollos dáse conta
de que é ao comezo desa praia onde atópase coa contorna do mundo romano dos primeiros
séculos da era Cristiá. Ao carón norte iniciase uns muros que de forma case paralela
ao mar ten continuidade co complexo romano no que pode apreciarse: unha pequena
vila romana, casa con tres habitacións, forno ou olaría, salgadeira,… exposición
con pedras de prensado, muíños de man, moedas, … e centos e centos de
fragmentos de cerámicas, cristais, etc. atopados no berce da terra e postos en valor. Parecese transportado a un mundo único onde as pezas dan mostra de singularidade son únicas no finis terrae peninsular: coitelo con mango, tapón cerámico
con rosca,…
Alguén con roupa estraña lle di que pouco máis de cen metros
cara o centro urbano podería contemplarse outra olaría con exposición de ánforas
de distintas tipoloxías, algunha delas que poderíamos chamar
“tipo Bueu”. Con só pensalo xa se atopaba na olaría. Na parcela do lado un
conxunto de paneis onde se visualizaba a entrada de pobos xermánicos, o
asentamento xeográfico na costa galega do pobo suevo, e dun grande panel da
fibela aurea do s. V atopada uns anos antes no lugar. Aínda se ven, protexidas,
as lousa de perpiaño e nichos do pequeño cemiterio suevo…
Non da crédito a tanta cousa e tanta beleza… e iso que acaba
de entrar no pobo… Vai pasando as páxinas da Guía como se fora unha baralla de
naipes e na súa retina lle van quedando imaxes mesturadas con frases….
Illa de Ons: Para gozar do pracer da paisaxe insular, das
súas praias, gastronomía … coa visita cultural á súa salgadeira e mosaico
romano,... aos seus castros, petroglifos, laxe do Crego,…
Cela … románica… do campo … e Ermelo co seu mosteiro….
Igrexa de Bueu… pequenas capelas que a desfeita dos tempos (1104 e 1865)
desvirtuaron os seus modestos inicios.
…dende a Praia pódese ir camiñando cara o sur seguindo o
curso do río ata o lugar coñecido como Paraiso que onde o Abade/Canudo se
xuntan co Portela para darlle nome de Bispo… chegamos a Meiro onde podemos ver
o peto de San Antonio de Meiro … polos restos da Vía Per loca Marítima (camiño
Real ou Brea) …. aos muíños do alto do
Canudo e facer a baixada …
Pero que pasa?…
a Guía de Bueu comeza a desaparecerlle das mans. A beleza das casas mariñeiras
comeza a elevarse e desfigurarse,... o mar e a praia comenzan a afastarse e ata
desaparecer… Un pesadelo fai que o que mira apenas teña identidade co seu
pasado, que as súas xentes tampouco se identifiquen con este, que a
uniformidade faga medrar as vivendas… que a Praia non sexa o eixo, que… que…
A
dor e tan grande que esperto e atópome con Bueu … ese Bueu que cada ano mudou
con estilos que non identifican… un Bueu onde a sinal fabril dou paso a
“outras cousas”… Nin mellor nin peor. É outro
Bueu que nos volve facer ensoñar e engaiolar cando miramos cara o mar e
o seu horizonte… cando tratamos cás súas
xentes… ou cando coñecemos e respectamos o seu pasado
Ningún comentario:
Publicar un comentario