ESTAMPAS
O VELORIO
Luís, Manolo e Pepe “O Xouba” atópanse na praia guindando pedras ó mar na procura de facelas planear durante máis tempo ou dar saltos máis grandes fora da auga. Pouco a pouco vai minguando a intensidade das tiradas ata que o aburrimento mesturado coas ansias que da a fame asocian o soar languidecinte das campás da igrexa de San Martiño coa posibilidade de conseguir algo que levarse á boca e así adurmiña-lo rato que día a día lles rilla na barriga. O Pepe lembrouse que o defunto que anunciaban as campás era de Meiro pois pola mañá cedo cando chegaran do mar oirallo contar a un tal Xosé de Xexide ó patrón da lancha. - ¡Escoitade! dixo Pepe poñendo voz de patrón. Se queredes comer unha codia de pan podemos ir ata Meiro pois morreu un tal Núñez que é de familia de posibles e algo conseguiremos. Aínda que Meiro quedaba algo lonxe e costaneiro non foi necesario que o repetise dúas veces. Cun cruce de miradas entre Luís e Manolo falou a fame e, cun pequeno movemento da cabeza, asentiron e puxéronse en camiño pois querían estar de volta antes da noite. Comezaron a andar subindo pola Cividade cara á aldea da Cacela, polo Camiño Real. No percorrido as conversas tiñan eixo o sen fin de posibilidades do “botín” que ían conseguir: se pan, se cartos, se touciño,... E para cada un deles un destino diferente. “Se dan pan comemos unha codia e o resto para outro día; se dan touciño ou algo de porco levámolo para casa; se “unha perrachica” mercaremos na taberna de Paulino algo doce que comer,...”. De súpeto quédanse calados e apuran o paso pois na beira do camiño esta un cruceiro, o coñecido polo de Cobertoreiro; chamado así, porque onde hoxe está asentado apareceu morto un barateiro que andaba vendendo mantas e os veciños, promovidos pola Confraría das Ánimas, ergueron esa cruz. Entre un e outro pensamento e coa presa no corpo achéganse á aldea de Meiro pola que dan unhas voltas ata que oen berros de lamento que sae dunha fiestra. Métense no chouso da casa onde, así o indicaban tódolos indicios, estaba o defunto que propiciaría a “enchente”. Mesturados entre os veciños que con caras serias falaban das horas da rega, das viñas, do millo e do tempo, etc. e nunca do morto, coa excepción dalgunha exclamación ou xemido das mulleres ó entrar ou saír cara o velorio.
Continuará...
Ningún comentario:
Publicar un comentario