NOS TEMPOS DA FAME: O VELORIO
Luís e Manolo, máis tímidos e metidos no seu papel de “honra-la memoria do defunto” íanse achegando con cara formal, como a ocasión o requiría, ata a alcoba onde estaba o cadáver. Nisto Pepe “Xouba”, can vello nestas lides, dicíalles - ¡Á cociña! ¡Á cociña!. Facendo caso do “patrón” torceron o seu rumbo achegándose ata a cociña onde sentados á mesa había dous homes tomando un grolo de viño e falando das súas cousas, mentres unha muller, con moitos anos escritos na pouca pel da cara que o pano da cabeza lle permitía ensinar, andaba dun lado para outro da cociña traballando en algo que eles non chegaron a saber. Manolo e Luís puxéronse preto de Pepe que con lentos, pero precisos movementos estaba nunha situación estratéxica, xusto fronte a pota do cocido, na mesma lareira. Pasados uns minutos, Luís xa cansado de mira-los dedos dos pés ou as negras nubes debuxadas polo fume no teito da cociña, oíu unha badalada de arrebato, a penas perceptible polos restantes mortais, que acaparou toda a súa atención. Era o Pepe que coas mans por detrás do corpo, e como se fora un prestidixitador en plena actuación, tiña levantado cunha man a tapa da ola e a outra mergullada na busca dalgún anaco de carne, touciño, chouriza, pataca ou calquera outra cousa sólida susceptible de mata-la fame. Os seus compañeiros están seguros (el negouno sempre) de que algo debeu atopar pois con grande disimulo consigue chegar coa man á boca sen ser visto por ninguén dos maiores alí presentes. Intentando repeti-la acción foi delatado polo ruído causado por unha cadea que pendía da lareira que estaba nunha situación non prevista polo rapaz. Un dos homes que se atopaba na estancia levantouse e, de xeito pouco amigable, expulsou ós tres, non só da cociña senón da mesma casa. No traxecto da cociña ata a porta da casa que sae ó chouso o Pepe, que era rapaz máis grande e curtido, tramou a súa vinganza, pois logo de tan longa viaxe non se contentaba con ir de balde e con berradura incluída. Cando estaban os tres saíndo do chouso o Pepe Xouba dixo –¡Isto non pode quedar así! ¡Aínda lles queda a adega!. Os outros dous resistíanse pero el impuxo a súa vontade e os tres alá se meteron na adega que estaba descoidada pola desgracia que na casa ocorrera.
Continuará...
Continuará...
Ningún comentario:
Publicar un comentario