26/10/14


“Prohibición de circulación de automóbiles, con exceso de velocidade, e coa válvula de escape aberta”
Sendo alcalde Camilo Davila no marzo de 1929, e por ser frecuente o paso pola vila de automóbiles a grande velocidade (máis de 10 km/h) e/ou facendo un grande ruído por levar a válvula de escape aberta é polo que decidiu :
1º Notificar unha serie de normas, ao través do Garda Municipal Manuel Palmeiro, aos condutores e propietarios de automóbiles deste concello señores Barreiro, Manuel Ríos Pérez, Segundo Filgueira, Benito Estévez, Gabriel Álvarez, José Cerqueiro, Ernesto Piñeiro, Francisco Cabanillas, Alejandro García, Escáneo, Attilio Gaggero e Eugenio Novas Budiño.
2º Publicar estas normas como PROVIDENCIA ou disposición preventiva para conseguir seguridade e tranquilidade nas rúas do pobo e así evitar ser sancionados con multas por:
·        Circular a máis de 10 km/h dentro do casco do pobo
·   Por producir ruídos ou trepidacións anormais ou por non utilizar dispositivos silenciosos
Se a pesar de ser multado reincide logo a pena elévase como “desobediencia á autoridade”

20/10/14



  A raíz de que o Axudante de Mariña de Bueu ordenou fosen desfeitas as embarcacións inservibles que había na Praia para que esta quedara limpa o xornalista de El Adelanto (20-10_1912) aplaude esta medida pero queixándose de que a orde non sexa xeral a todo tipo de embarcacións, así como  a toda á Praia.
A continuación fai unha denuncia expositiva dalgúns lugares “que tamén serven de estorbo e son focos, ademais, de toda clase de inmundicia e enfermidadescomo os da Banda do Río que ten “na praia uns rolos de piñeiro, secadoiros de polbo e cheas de leña.
Fai fincapé especial nos “secadoiros de polbo en todo tempo e máis no verán cando o rico molusco áchase en cura, despide un cheiro nada agradable nin de moi bo efecto” e anima ás autoridades a que lles indiquen aos “tratantes sitios mellores para a súa seca nas diferentes praias deste termo, onde non prexudicaría a ningún veciño pola distancia de punto habitado, nin tampouco obsequiarían aos transeúntes con tal esencia de rosa...
Nisto da limpeza e hixiene pediremos sempre, machucaremos todos os días, aínda que parezamos pesados, polo que afecta o ornato público e ao interese que temos en que o pobo de Bueu apareza limpo e respírese aire san sen perigos de miasmas deletéreas, de tanto microbio como actualmente axéxanos en cada recuncho e por calquera parte do pobo, sobre todo na praia, (salvo contados sitios) onde non é posible mirar sen apartar a vista con noxo e fixarse moito onde se pon o pé…”
A o alcalde lle pide que siga as pegadas do Axudante e así converterá o pobo de Bueu nunha “taziña de prata”.

11/10/14


O semanario republicano de Pontevedra, El Combate do 15 de outubro 1899 na páx. 2, da a noticia de “Outro naufraxio” pero queixándose da actitude de deus ante a desgraza dos pobres mariñeiros en contraposición á que o xornalista supón que ten cós “patróns da barca política”. Tamén se lamenta de pouca solidariedade coas familias afectadas.
Transcrición da noticia xornalística:


“Outro naufraxio”
En Bueu naufragou unha lancha onde ían seis pescadores. Era de noite, e un forte e repentino empuxe do vento volveu de quilla a embarcación, salvándose os dous mariñeiros que uno a proa e outro a popa ían alerta, e perecendo o catro que durmían no camarote.
A morte deste catro infelices debeu ser horrible.
Ao día seguinte apareceron no seu mesmo dormitorio os catro cadáveres, contraídos nas formas máis violentas.
Deus, que salvou de tanto naufraxio a Sagasta, Martínez Campos, Silvela e demais patróns da barca política, que tanto dano fixeron a España, non quixo salvar a ese catro homes inofensivos e útiles, que se dedicaban precisamente ao cumprimento do precepto bíblico: “gañarás o pan coa suor da túa fronte”
Non habemos de penetrar os designios dunha divina providencia que aos nosos profanos ollos preséntase tan caprichosa e anómala, e séxanos permitido derramar unha bágoa de dor por eses catro mártires do devandito precepto bíblico, e dirixir unha mirada de solidaria pena ás viúvas e orfos dos afogados.
Non podemos facer outra cousa nesta sociedade inxusta.
Os Sres. Massó iniciaron unha subscrición a favor das familias das vítimas, que alcanza a algúns miles de reais.
Se houbese cristiáns nesta terra de católicos, xa ascendería a varios miles de duros.
E non dicimos máis.