ESTAMPAS
NOS TEMPOS DA FAME: O VELORIO
NOS TEMPOS DA FAME: O VELORIO
Pepe sacou unha e outra cunca de viño que bebía dun só trago. Manolo e Luís non quixeron participar do “festín de vinganza” e só miraban os compasados movementos do Pepe, que fora de se parecía querer beber todo o barril. O Pepe cando non puido beber máis saíu da bodega e, metendo os dedos na boca, vomitou durante un anaco e limpándose as babas coa manga da camisa dixo -¡Que se fodan! e volveu á adega a seguir bebendo.
Minutos despois de iniciado a segunda viaxe á adega, Luís e Manolo conseguiron convencer ó Pepe para marchar cara a Bueu pois xa se facía de noite. Saíron con moito sixilo polo camiño que baixa polos muíños do Canudo onde o Pepe baixou moitos metros a tombos pois a “tranca” era grande e as pernas non respondían.
Manolo e Luís, así llo lembraba o seu estómago, só pensaban no que puido ser e non foi, mirábanse derrotados pola mala sorte. Cando a fame lles roía un pouco máis forte que o seu abatemento imaxinábanse ós que estaban no velorio recibindo, como era costume ás 12 da noite, unha codia de pan, un pouco de caldo e, de seguro, unha copa de caña para os homes. ¡O que darían eles por estar a véla-lo defunto toda a noite! Pois non se esquecían de que ás seis da mañá daban outra rolda...
Chegados ó cruce do Outeiro, Pepe, que a penas se tiña, subía encurvado e tordeando; Manolo tomou cara a súa casa pensando nos traballos que aínda lle quedaba por facer; e Luís baixou ata a praia para ver se o barco estaba ben amarrado e limpo, que non faltaba ningún tolete, estrobo ou calquera outro equipamento necesario. Xa cansado botouse a durmir na “tilla” (baixo a cuberta) pois ás tres da mañá chegarían os homes para saír ó mar...
Minutos despois de iniciado a segunda viaxe á adega, Luís e Manolo conseguiron convencer ó Pepe para marchar cara a Bueu pois xa se facía de noite. Saíron con moito sixilo polo camiño que baixa polos muíños do Canudo onde o Pepe baixou moitos metros a tombos pois a “tranca” era grande e as pernas non respondían.
Manolo e Luís, así llo lembraba o seu estómago, só pensaban no que puido ser e non foi, mirábanse derrotados pola mala sorte. Cando a fame lles roía un pouco máis forte que o seu abatemento imaxinábanse ós que estaban no velorio recibindo, como era costume ás 12 da noite, unha codia de pan, un pouco de caldo e, de seguro, unha copa de caña para os homes. ¡O que darían eles por estar a véla-lo defunto toda a noite! Pois non se esquecían de que ás seis da mañá daban outra rolda...
Chegados ó cruce do Outeiro, Pepe, que a penas se tiña, subía encurvado e tordeando; Manolo tomou cara a súa casa pensando nos traballos que aínda lle quedaba por facer; e Luís baixou ata a praia para ver se o barco estaba ben amarrado e limpo, que non faltaba ningún tolete, estrobo ou calquera outro equipamento necesario. Xa cansado botouse a durmir na “tilla” (baixo a cuberta) pois ás tres da mañá chegarían os homes para saír ó mar...
Ningún comentario:
Publicar un comentario