24/05/14

Revolta dos veciños contra o pago das rendas ao mosteiro de Ermelo



O día 11-6-1810, entre 5-6 da tarde, na casa do Priorato de Ermelo estaban o escribán Juan Antonio de Ribas. Levantaba actas da recadación de rendas a petición P. Fr. Agustín García Hevia, prior do mosteiro e representante do abade de Poio, “administrador de las rentas del valle del Morrazo,  jurisdición de Cangas, Coto de Meyra, Aldan, Bon (sic) – Bueu- y Villar”.

A continuación este escribán describe como entraban no mosteiro “dentro del zaguán y patio della... un instrumento tropel de homes armados con escopeta, fusiles, ozes, chuzos y palos, , que por el bulto que hacían y estar en las calles del Pueblo llenos de ellos, se veía a juizio prudente como dos cientos hombres poco mas o menos, con la depravada intención, segun lo manifestaron por sus hechos posteriores, de sorprender la casa, arrancarme de mano maior la Provisión, ultrajarnos, robarnos, y llenarnos de oprobio, y vituperios, pues sin dar lugar abrir las puertas cerradas...
O que escriban segue a describir o motín, tamén poñendo unha morea de cualificativos subxectivos ás intencións dos amotinados recalcando sobre todo na idea última: “el recibo de pago, que era el IMAN de sus pérfidas maquinaciones” .
Constata tamén, para “que a los tales sirva de castigo y a otros de freno a los sucesivo a contener semejantes desordenes” os nomes dos cabecillas da revolta: “Ventura Gonzalez de oficio Sastre, Antonio Marco, Domingo Guimaran, Francisco Souto, Francisco Gallego, Domingo Villar, Martin Pereira, Miliciano cumprido, veciño da freguesia de S. Martiño de  Bueu e do Lugar de Meyro...” e ata do encargado de tocar a “trompeta o bucina” para a xuntanza previa aos feitos.
Segundo o mesmo Juan Antonio de Ribas, resistiuse a entregarlles as Reais Comisións e ase mesmo avisoulles das fatais consecuencias ás que se expoñían. Ao que eles mesmos lle solicitaron que suspendese todo o procedemento de cobrar a renda, pois a xente, por quen o facían, estaba amotinada, sublevada e decidida coas armas a non pagar  renda algunha, para iso querían recibos asinados como pagadas e así sería ata que houbese Rei, pois entendían que non o había, nin sabían por onde andaba, con quen estaba...
Ao que o escribán lle fíxoas máis “serias y adecuadas reflexiones asegurandoles que Nuestro Monarca era Fernando VII a quien habiamos reconocido y jurado...”.
Ante o cariz que ían tomando os acontecementos o escribán di que tentou convencelos de que pagaran aínda que fora a metade “para subvenir no solo el preciso sustento de los Monges, sino también de la Contribución Patriótica”. Actitude e palabras que conseguiron dividir aos sublevados que  lograron, polo menos, suspender o acto de recadación e que evitaron que chegaran a ocorrer cousas peores.
  
Nota: A fonte onde transcribiuse o texto orixinal do cartapacio da Sección Clérigo do Arquivo Nacional pode verse íntegra no Libro “San Xoán de Poio” de Sergio Vázquez Rouco páx. 120-121 ou comunicándomo neste enlace e lle darei resposta o antes posible.

Ningún comentario: